Ciotka spełniasię artystycznie, czyli opowiadanie o Lunie

Wysłany: Sob 23:54, 23 Lut 2008     Temat postu: Ciotka spełniasię artystycznie, czyli opowiadanie o Lunie


Czyli coś z typu " dlaczego niektórym ludziom powinno się zabronić korzystania z worda".


Opowiadanie o Lunie. I o koniach. I o Tomie też.
Lu nie jest infantylną kretynką, nie jest plastikową Barbie, ani też zbawicielką świata, nie rozumie koni najlepiej na świecie, nie umie z nimi rozmawiać, nie jest cudownym jeźdźcem. Jest sobą, co nie zawsze wychodzi jej na dobre. generalnie wychodzi jej to na bardzo niedobre. Ale inaczej nie potrafi, wobec czego prowadzi swoją smutną egzystencję w świecie, który coraz to próbuje jej dowalić. Zapraszam do zapoznania się z moją tfurczością ( początek pisany 5 lat temu może zniechęcać, ale potem jest lepiej. uwierzcie)

-Ma dopiero 1,5 roku, nie możesz jej sadzać na konia! Przecież ona ledwo co chodzi!
-Jeździła jeszcze przed swoim urodzeniem, a Domi jest jak anioł. Z resztą, moje dziecko, moja sprawa- powiedziała Kate i nie zważając na protesty męża posadziła dziewczynkę na konia. Dziecko odruchowo chwyciło się grzywy i wtuliło twarz w miękką sierść. Wtedy Luna po raz pierwszy w życiu siedziała na koniu. I choć nie wiedziała co się dzieje, to ciepła i aksamitna sierść, kojące ruchy i przyjemny zapach dawały jej poczucie bezpieczeństwa.
Odtąd jej życie kręciło się wokół koni. Spędzała z nimi całe dnie. Wśród nich przeżywała przygody, przenosiła się do innego świata. To one były jej najwierniejszymi powiernikami, ukochanymi przyjaciółmi. Nie znała innego życia niż to, zza końskiej grzywy. Kochała je. Były jej drugą rodziną. Wszystkie. Te sportowe, stojące w stajni, tuż przy domu, emerytowane leniwie wygrzewające się w delikatnym słońcu i te, uratowane od śmierci, nierzadko kalekie, żyjące pół dziko na ogromnych łąkach.
Jazda konna była dla Luny czymś absolutnie naturalnym. Uważała ją za rzecz równie normalną jak chodzenie. Jej rodzice z niczym isę nie spieszyli. Pozwalali dziewczynie przyzwyczajać się do nowości, akceptować je, nierzadko negować. Wszystko co robili było przemyślane, wypraktykowane. W dzień swoich siódmych urodzin Luna przesiadła się ze swego ukochanego szetlanda, na gniadego kuca walijskiego Avocado. Początki ich współpracy były trudne. Amazonka nie bardzo mogła przyzwyczaić się do humorzastego, niepewnego, rozpieszczonego wałacha. Pierwsze treningi prawie zawsze kończyły się upadkami. Ale otrzepywała, wstawała i wsiadała z powrotem. Nie umiała odpuścić. Choć łzy ciekły jej po policzkach, zagryzała wargi i próbowała po raz kolejny. Aż do skutku. Nie wiele jeszcze rozumiała, nie wiele miała jeszcze siły, jednak czuła, że ma w sobie to coś. Że potrafi dokonać rzeczy wielkich.

***
-Mamo, gdzie jest mój frak?-
-Tam gdzie go zostawiłaś- Kate czasem zastanawiała się czy Luna naprawdę była jej dzieckiem.
-A gdzie go zostawiłam?- spytała dziewczynka patrząc się niepewnie. Dzieciom w wieku lat 8 nie powinno zadawać się tak trudnych pytań. Zwłaszcza w dniu zawodów.
-Gotowe? Jesteśmy już prawie spóźnieni!
-Nie! Zgubiłam gdzieś frak. Tato, i co ja teraz zrobię?- dziewczyna powoli zalewała się łzami.
-Pójdziesz do bagażnika i zobaczysz, że twój frak jest w torbie, którą przygotowałaś sobie wczoraj wieczorem, żeby niczego nie zapomnieć- uśmiechnął się mężczyzna po czym wyszedł z pokoju.
Zamieszanie potrwało jeszcze chwilę, po czym cała ekipa, licząca kilkanaście osób, dziesięć koni i masę sprzętu wyruszyła w drogę.
-Pamiętaj, równo na wodzach, galopuj, nie wpędzaj, a wszystko będzie dobrze. I oparcie na strzemionach- ojciec z uśmiechem poklepał kuca. Luna wzięła głęboki oddech, zamknęła na chwilę oczy, po czym wyjechała na parkur. Chciała wygrać. Chciała być pierwsza, chciała zachwycić wszystkich. Bo przecież nie była zwyczajna, była wyjątkowa… i na tym zakończyły się jej rozważania, gdyż kuc kategorycznie odmówił współpracy, zatrzymując się już przed pierwszą przeszkodą. Dziewczyna wzięła trzy głębokie oddechy, zamknęła konia w łydkach i ruszyła mocnym tempem. Kuc zdjął się foule wcześniej, ale parkur dokończył już w mistrzowskim stylu.
Niebieskooka z zachwytem patrzyła na swoją matkę wygrywającą właśnie konkurs klasy C. Chciała być taka jak ona. Ale pomimo tego, że się starała, nigdy jej nie wychodziło.
-Co masz taką minę? Uśmiechnij się!
-No, bo ja bym chciała skakać jak mama. Albo jak ty wujku- większość przyszywanej rodziny Luny było w kadrze narodowej.
-I będziesz. Nie oczekuj, że w wieku 8 lat zawojujesz świat. Poczekaj i przykładaj się do treningów. Zobaczysz, że kiedyś będę cie jeszcze przygotowywał do mistrzostw świata w skokach, bo przecież to chcesz trenować prawda?- uśmiechnął się mężczyzna.
-Yhym- dziewczynka zawsze mówiła yhym, gdy nie chciała kłamać.

***

Była burza. Ciężkie krople z głuchym dudnieniem uderzały o parapet, wystukując szaloną melodię. . Luna leżała w łóżku z otwartymi oczyma. Nie spała. Czuła w środku jakieś dławienie. Coś co nie pozwalało jej odpłynąć w krainę snów. Dziewczynka nie wiedziała co powodowało to uczucie, jednak czuła, że nie było to nic dobrego. Drzwi jej pokoju otworzyły się. Stała w nich niania. Cienie na jej szczuplej twarzy potęgowały wrażenie kobiety zmęczonej i załamanej. A przecież taka nie była. Zawsze radosna, uśmiech nigdy nie schodził z jej twarzy…
-Luna...- szepnęła łamiącym głosem.
-Coś się stało?- spytała Niebieskooka.
-Posłuchaj kochanie, gdy twoi rodzice wracali do domu z czempionatu, zdarzył się wypadek. Nie dało się ich uratować- opiekunka z całej siły przytuliła Lunę. Dziewczynka nic nie rozumiała. Nie mogła pojąc o co chodzi, dlaczego niania płacze i co tak naprawdę stało się z jej rodzicami, bo przecież nie zginęli. Nie mogli zginać. Potrzebowała ich. Była za mała, żeby dać sobie samej radę. Nie mogli jej opuścić. Przecież ją kochali, więc chcieli dla niej wszystkiego co najlepsze. A przecież to, co właśnie zrobili, wcale takie nie było.
Pewnie znów ktoś się z niej nabijał, robił sobie żarty.
-Jak ty teraz będziesz żyć… Tak mi przykro…- szlochała niania.
-Dlaczego ci przykro?- spytała Niebieskooka patrząc na nią ze zdziwieniem.
-Luna, oni umarli! Nie żyją! Rozumiesz?- krzyknęła opiekunka.
-To nie możliwe. Oni nie mogli umrzeć. To głupie- rzekła spokojnie dziewczynka.
-Już nigdy ich nie zobaczysz. To koniec. Już nie masz rodziców. Słyszysz?! Tak jak Nick! ONI NIE WRÓCĄ!!! - Rosa patrzyła na Lunę z obłędem w oczach.
-Odeszli? Tak jak Nick? Porwała ich rzeka? Przecież ja go w ogóle nie pamiętam. On zginął w czasie powodzi. A teraz nie ma powodzi. Pada tylko deszcz. Oni wrócą. Muszą wrócić…- słowa niani obijały się echem po jej głowie. Coraz głośniej i głośniej. Powoli dochodziło do niej co stało się z jej rodzicami.
Dziewczyna wybiegła z domu i wróciła dopiero nad ranem.
Zastała tam szalejącą ze strachu nianię, policję, a także przyjaciół i sąsiadów. Wszyscy na nią czekali.
-Dziecko drogie gdzie byłaś?- spytała opiekunka
-Nieważne.- powiedziała Luna chłodnym głosem i poszła do swojego domu. Gdy przebrała się i trochę ochłonęła zeszła na dół. Wszyscy rzucili się na nią z wyrazami współczucia, chęcią pomocy i całą resztą. Luna tylko mętnie odpowiadała, nawet nie słysząc co do niej mówili. W końcu zauważyła Johna, najlepszego przyjaciela jej rodziców. Podbiegła do niego i z całej siły się przytuliła. Odkąd pamiętała John zawsze był w pobliżu. Był ich sąsiadem, a także przyjacielem.
-Wujku- szepnęła przełykając łzy.
-Luna tak mi przykro. Nie mogę nawet znaleźć słów, aby to wyrazić. Jak się czujesz?- zapytał cicho.
-Nie wiem, już nic nie wiem.
-Posłuchaj- powiedział siadając- twoi rodzice umarli, ale to nie znaczy, że to już koniec. Ziemia jest tylko przystankiem na drodze do wieczności, oni odeszli tam, gdzie będzie im lepiej. Spotkają się z bogiem, a przy nim zaznają wiecznego szczęścia, więc powinniśmy się cieszyć. Wiem, że ci trudno, jeśli chcesz to płacz, ale wiedz, że twoje życie nie powinno się skończyć, musisz żyć i pokazać rodzicom i Bogu, że dobrze je przeżyłaś i zasługujesz, aby do nich dołączyć- mówił coś jeszcze, ale ona zasnęła.
Obudziła się dopiero następnego dnia. Rosa i John załatwiali wszystkie sprawy związane z pogrzebem.
-Słuchaj Luna twoi rodzice zaciągnęli kredyt pod zastaw posiadłości. Niestety bank musi ją zająć, ale nie martw się, mam trochę oszczędności i postaram się ją wykupić. Obiecuję, że nie sprzedam ani jednego konia, zapewnię im dobry dom.
-A ja? Co ze mną?
-Nie masz żadnej rodziny, żadnych bliskich. Jutro przyjedzie dyrektorka z domu dziecka - powiedział ze smutkiem.
-A ty? Czy nie mógłbyś mnie przygarnąć? Przecież mogłabym pracować w stajni- szlochała, po woli ogarniało ją przerażenie.
-Bardzo bym tego chciał, ale pomyśl logicznie. Samotny, były więzień chcący zaadoptować małą dziewczynkę. Nawet gdybym nie wiem jak chciał, nie będę miał jakichkolwiek szans.
-Ale oni przecież oni niesłusznie cię wsadzili, ty byłeś niewinny. Uniewinnili cię !- zaczęła krzyczeć. To znaczy chciała, ale gardło zbyt mocno ją bolało.
-Posłuchaj. Ja to wiem i ty to wiesz, ale choćbym był najbardziej niewinnym człowiekiem na ziemi to fakt, że byłem więźniem przekreśla mnie jako opiekuna.


ps. nie wiem czy w dobrym dziale. jakoby co, przenieście.

Wysłany: Sob 23:56, 23 Lut 2008     Temat postu:


przyznaje, ze nie chce mi sie teraz czytac ... jestem spiaca i zaraz zasne.

moj pies ma na imie Luna

Wysłany: Nie 0:23, 24 Lut 2008     Temat postu:


Strzyguś-zabij, ale dziś nie przeczytam...dość się cudów naczytałam i obawiam się, że owe opowiadanie mogłabym opacznie zrozumieć
Eeee...a w jakim dziale ja jestem?
Zaraz popatrzę i w razie czego przeniosę

Wysłany: Nie 10:22, 24 Lut 2008     Temat postu:


Smutne...ale podoba mi się
To jeszcze nie koniec, nie ?

Wysłany: Nie 11:38, 24 Lut 2008     Temat postu:


Nie

Wysłany: Nie 19:54, 24 Lut 2008     Temat postu:


Jak na razie mam 45 stron. a to dopiero połowa tego, co będzie.

Wysłany: Pon 16:54, 25 Lut 2008     Temat postu: Re: Ciotka spełniasię artystycznie, czyli opowiadanie o Luni


Uwielbiam komentować prozę. Wyszłam trochę z wprawy, ale postaram się Od razu
uprzedzam - czepiam się szczegółów, również składniowych. Ale to tylko dlatego, że
chce dla Ciebie dobrze - wierz mi.


Wstęp rzucił mnie na kolana! Strzyga, dziewczyno - już cię kocham! Zapowiada się
ciekawie - nareszcie rzeczywista postać, nie ideał wyssany żywcem z opowiadanka
rozmarzonych 11-latków!


Po myślnikach stawiamy spację. Ten błędzik powtarza się w całym opowiadanku.
Szczegół, ale warto poprawić.


literóweczka


Czegoś tu brakuje. "(...) otrzepywała się (...)" i kolejność bym zmieniła. Bo dziewczynka najpierw powinna wstać, a dopiero potem się otrzepać. Kto się otrzepuje z piasku nadal w nim leżąc?


"Niewiele" piszemy łącznie.
"To coś" warto byłoby wstawić w nawias (lub: to "coś" - tu mam dylemat). W końcu jest to pewnego rodzaju kolokwializm, określenie potoczne.


Po "frak?" wstawił Ci się niepotrzebny myślnik.
Po "tam" wstawiłabym przecinek, jak również po "zastanawiała się".


po "mężczyzna" - przecineczek



W "cię" wkradła się literówka.
Po "trenować" - przecinek.
(...)dziewczynka zawsze mówiła yhym, gdy(...) - "yhym" wstawiamy w cudzysłów, według mnie.


Przecinek po "coś".


Nie ma to jak wrażliwość na uczucie dzecka, delikatość Niezła ta niania (wybacz, nie mogłam się powstrzymać )



Po "dziecko drogie" - przecinek.

W pewnym momencie pojawia sie określenie na Lunę - "niebieskooka". Domyśliłam sie, ze o nią chodzi, ale warto byłoby jakoś wprowadzić wcześniej to określenie, zaczynając od "niebieskookiej Luny", albo "niebieskookiej dziewczynki", ale w zdaniu wcześniej trzeba by przypomnieć że chodzi o Lunę. Może mi coś umknęło.
-----------------
Opowiadanie bardzo mi sie podoba. Język dojrzałý, błędy nieliczne i właściwie same literówki i niedopatrzenia. Naprawdę super! Z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy!

pozdrawiam i życzę łaskawej Weny (a ta kobita wredna czasami bywa...) !

Wysłany: Pon 18:27, 25 Lut 2008     Temat postu:


Literówek jest cała masa niestety. Powinnam nad tym kiedyś przysiąść, ale jak o tym pomyśle, mam natychmiastową migrenę.

A z tą spacją po myślniku to rzeczywiście! tyle książek przeczytałam i nigdy nie zauważyłam...

to ja wrzucam dalej


Dni w domu dziecka płynęły wolno. Bezimienny tłum przewijał się przez sierociniec nieustannie. Miejsc w ośrodku było 160, więc
pojęcie jednostki nie miało tam prawa bytu. Luna podejrzewała, że opiekunowie i kierownictwo nawet nie wiedzieli o jej istnieniu i jakoś specjalnie jej to nie przeszkadzało. Budynek, w którym mieszkała był mocno nadgryziony zębem czasu. Widać to było na każdym kroku. Szare korytarze doskonale komponowały z bladoróżową wykładziną. Wypaczone drzwi, wyblakłe obrazki, sfatygowane meble. Jednak nie to przygnębiało Lunę najbardziej. Zawsze kiedy patrzyła w okna ogarniało ją poczucie bezsilnej złości. Karty, które w nich starczały potęgowały uczucie zamknięcia i braku przestrzeni. A chyba tylko w taki sposób można było ją skrzywdzić. Ona kochała przestrzeń, wolność, wzgórza, łany zboża, dzikość natury. Nie wiedziała jak żyć w zamknięciu, ale nie pozostawało jej nic innego, jak tylko postarać się zdusić to w sobie. Jednak mimo, że opanowała tę sztukę do perfekcji, nie potrafiła tak po prostu odciąć się od tego. Dlatego próbowała stworzyć sobie choć namiastkę przestrzeni. Starła się przypomnieć sobie dom. Robiła to codziennie. Pamiętała w nim każdy szczegół. Zapachy i odgłosy. Uczucie, kiedy rano wychodziła z domu, stawała na werandzie i wdychała rozgrzane powietrze.
Pokój dzieliła z czterema innymi dziewczynkami. Były od niej młodsze o rok, półtora, 3 i 5 lat. Każda z nich miała jedynie łóżko i szafę. Biurka były dwa, więc korzystały z nich na zmianę.
Jako najstarsza Luna musiała opiekować się „rodzeństwem”. Po wielu kłótniach, płaczach, zranionych uczuciach i życiowych klęskach nauczyła się słychać i udzielać rad. Sama nigdy nie przeżyła podobnych dramatów, wiec potrafiła spojrzeć na nie z odpowiednią dozą rozsądku.
Jednak od opieki nad ludźmi, dziewczyna o wiele bardziej wolała zwierzęta. Sierociniec posiadał 6 królików, 4 chomiki, akwarium z kilkunastoma małymi rybkami i 10 kur. Większość z nich w końcu i tak lądowała na talerzu, ale Luna przyzwyczaiła się do tego, że jej bliscy odchodzą.
Do klasy doszła w połowie roku. Rówieśnicy nie przyjęli jej ciepło. Jej wygląd, zachowanie, bark rodziców, nie były mile widziane. Nikt nawet nie próbował, jej poznać, porozmawiać, dać jej szansę. Od razu spisali ja na straty. Czuła się jakby zrobiła coś złego. Jakby to, co ją spotkało było jej winą. A niechęć ludzie, karą za nią. Zawsze była sama. Podczas lekcji, przerw, zajęć dodatkowych. Jednak gdy szło o zadania domowe lub testy w budziła się w nich iskierka człowieczeństwa. Byli dla niej mili i nawet czasem zapytali jak się ma. A Luna dawała spisywać, podpowiadała, pomagała. Wtedy czuła się chociaż trochę potrzebna i pożyteczna. Ale z biegiem czasu ból i żal przerodził się w obojętność. Odgradzała się od świata coraz bardziej. Zbudowała wokół siebie skorupę nie do przebicia. To co się działo z nią i co inni o niej myśleli przestało ją obchodzić. Wiedziała, że to wszystko nie ma znaczenia, bo i tak kiedyś umrze. Tak samo jak jej rodzice. Po powrocie ze szkoły jej ulubionym zajęciem było siedzenie na ramie okiennej. Za ogrodzeniem były normalne domy. Z rodzicami, rodzeństwem i dziatkami. Domy takie samej jaki ona miała kiedyś. Lubiła na nie patrzeć. Widzieć, jak się bawią, kłócą, a potem godzą. Wyobrażała sobie wtedy, że ona też tam mieszka.
Po wielu staraniach, wychodzonych, wyproszonych i przekupionych, po setkach badań, że nie jest pedofilem i seryjnym mordercą, dyrekcja wyraziła zgodę na weekendowe pobyty Luny u Johna. Przez cały tydzień dziewczyna czekała na upragniony weekend. Nic więcej się nie liczyło. Zabierał ją w piątek, wieczorem, a przywoził w niedzielę, po południu. Cały ten czas spędzała z końmi. Przy nich odzyskiwała radość. Witała się z najlepszymi przyjaciółmi i od razu wracał jej dobry humor. Wsiadała wtedy na Avocado i inne konie jej rodziców oraz pomagała układać, zajeżdżać i trenować konie Johna. Czuła się wtedy jak ryba w wodzie. Nic nie mogło przeszkodzić jej szczęściu. Była w swoim domu, wśród koni. Niczego więcej nie pragnęła. Jej pokój pozostał w takim stanie, w jakim go opuściła.
Jednak pomimo tego John widział, że dziewczyna utraciła całe swoje dzieciństwo. Nie było w niej już radości, lekkomyślności, szczęścia. Starał się nie okazywać, że o tym wie. Chciał, aby przez te 3 dni dziewczyna odcięła się od swoich problemów i odprężyła się.

Luna kilkakrotnie była w rodzinach zastępczych. Już nawet nie pamiętała ile miała rodzeństwa. Jedni naprawdę chcieli jej pomóc, stworzyć prawdziwy dom. Jednak ona pomimo tego, że naprawdę chciała mieć rodzinę nie potrafiła się przystosować. Jej rodzice umarli, a ona nie mogła zaakceptować, tego, że ktoś inny mógłby nimi być. Poza tym ludzi przerażał jej chłód i obojętność. Byli też tacy, którzy brali ją, żeby móc się pochwalić przed sąsiadami, lub mieć tanią siłę robocza. Jednak z łuną po prostu nie szło wytrzymać. Była tak zimna, niedostępna, autystyczna. Nikt nie mógł zrozumieć jej zachowania, a tym bardziej do niej dotrzeć. Nie reagowała na zaczepki, żarty. Nic ją nie interesowało. Kursując między domem dziecka, a adopcjami Luna stała się obojętna na jakiekolwiek przeciwności losu. Było jej obojętne gdzie była, z kim mieszkała i jak się do niej odnosili. Miała swój własny świat. Rzadko rozmawiała z ludźmi, zwykle na wszelkie próby porozumienia odpowiadała zdawkowo, lub w ogóle. Była naprawdę piękną dziewczyną, ale maska żałoby i smutku zasłaniała to. Zawsze dziwnie ubrana, lubiła ekstrawagancje, lecz wszystkie jej stroje były czarne, na znak żałoby po rodzicach, długie, blond włosy wiązała w kucyk, a niebieskie oczy koloru wzburzonego morza zawsze wyrażały smutek. Nie dbała o siebie, bo nie miała dla kogo.

Jedynymi osobami, które kochała i przy których się otwierała, był John i niania. Przy nich stawała się inną osobą. Uśmiechała się i była rozgadana. Oni przypominali jej dawne życie, dawną ją. Regularnie ich odwiedzała, a gdy ją adoptowano, pisała listy.

Czasem ludzie w wirze kariery i wyścigu szczurów pragną mieć poczucie ciepła i bezpieczeństwa, lecz ciąża i wychowanie bachora byłyby zbyt wielką stratą czasu, więc adoptują dziecko. Jednak trudno stać się rodziną jeśli jest się w domu od 22 do 8 i nie ma się nawet chwili, aby zapytać jak leci. W tygodniu widywali się tylko w weekendy. Wtedy jej opiekunowie kończyli pracę o 16 i szli do kina. Pytali ją wtedy jak się czuje i jak się uczy. Po zdawkowym „dobrze” dawali sobie spokój. W sumie Lunie całkowicie to nie przeszkadzało.
Miała własny pokój i psa i to jej wystarczało. Miała Johna, Rosę i rodziców, których widziała w we wspomnieniach, w każdym kamieniu, drzewie, źdźble trawy. Wiedziała, że są przy niej.
Gdy Luna pierwszy raz przeszła przez próg nowej szkoły czuła lekki ucisk w żołądku, jak zareagują na nią inni, co sobie pomyślą i czy pozwolą jej żyć w spokoju. chciała, żeby było dobrze, w końcu zaczynała nowe życie i miała nadzieję, że tym razem się uda. Jednak nikt jej nie zauważył. Prócz jednej osoby. Była nią Meg. Najfajniejsza dziewczyna w szkole. Idealna pod każdym względem. Miała wygląd modelki, fajnego chłopaka i nieźle się uczyła. Dla Luny było czymś niezwykłym, że ktoś całkiem normalny nie znając jej sprzed trafienia do domu dziecka, widząc tylko tę smutną, dziwną dziewczynę, zdołał się przemóc spróbował z nią porozmawiać, poznać. Nie były przyjaciółkami z kategorii papużek nierozłączek. Po prostu było im dobrze w swoim towarzystwie, rozumiały się bez słów. Po powrocie ze szkoły Luna miała dla siebie cały dzień, bo jej „rodzice” rzadko bywali w domu, a nawet jeśli już coś takiego się zdarzyło, to nie ingerowali w życie swojej podopiecznej. Jednak jej to nie przeszkadzało. Miała własny pokój, nikt się jej nie czepiał. Było jej dobrze. Brakowało jej tylko koni, ale niedaleko jej domu był ośrodek jeździecki. Od kiedy dziewczyna dowiedziała się, że w mieście są konie, nie posiadała się ze szczęścia. Następnego dnia od razu poprosiła Megan aby ją tam zaprowadziła:
-Meg, masz dzisiaj czas?
-No znalazłoby się, a co?- uśmiechnęła się.
-Słyszałam, że gdzieś w okolicy jest stadnina koni. Nie wiesz, czy można tam iść i popatrzeć, a jeśli tak, to czy mogłabyś mnie tam zaprowadzić?- spojrzała na nią.
-Mój chłopak tam jeździ, ma 3 konie. Jak chcesz to możemy dzisiaj tam iść- puściła do niej oko.
-Dzięki.
Szły ulicą i patrzyły jak wielkie miasto stopniowo przeradza się w obrzeża. Robiło się coraz ciszej i spokojniej. Powietrze było czystsze i bardziej rześkie. W tyle został kolorowy świat sklepów. Wielkie, ruchliwe ulice zamieniły się w małe, malownicze alejki, a drapacze chmur w domki jednorodzinne. Stały obok siebie w równych rzędach. Niektóre były białe z czerwonymi dachami, jeszcze inne całe drewniane. Białe płoty kontrastowały z żywą zielenią trawników. Na werandzie siedzieli dziadkowie z wnukami na kolanach i opowiadali im piękne opowieści z czasów swojej młodości. Na trawnikach stały dziecięce rowerki i psie zabawki. Wszystko było w nich piękne i idealne. Ponad tymi domami unosiła się atmosfera szczęścia i sielanki. To nie było już to ogromnie miasto, to była wieś. Ciepła i pogodna. Jednak wśród tego szczęścia trafiały się także domy puste, zimne, bez miłości. W jednym z takich domów mieszkała Luna.
-Wejdź. Zostawimy plecaki, zjemy coś i weźmiemy Maxa- powiedziała otwierając drzwi. Weszły do ogrodu i zawołały psa, a ten rzucił się na nie ze szczęścia. Przed pojawieniem się dziewczyny pies siedział sam po kilkanaście godzin, a teraz każdą chwilę spędzają razem. Dlatego strasznie ją kochał i za każdym razem kiedy wracała do domu ogarniała go niesamowita radość. Dziewczyny załatwiły kilka spraw, ubrały psu smycz i kaganiec i wyruszyły w dalsza drogę.

Wysłany: Wto 2:11, 26 Lut 2008     Temat postu:


Strzyga! Kurczę! Bo ja tu wlatam (tak- "wlatam" a nie "wlatuję" ) zawsze po nocach i czytać już nie daję rady! A Ty mi tu z częścią 2 pojechałaś... wrr.... Jutro przysiądę jak tylko wstanę i odwalę 6W

Wysłany: Nie 21:31, 23 Mar 2008     Temat postu:


Przepraszam, ze dopiero teraz.



"Kraty" miało być, prawda?
* przez moment wyobraziłam sobie karty do gry sterczące w oknach *




zmieniłabym na "zdusić to uczucie w sobie"
Za dużo tu tych "tegów" i w końcu nie wiadomo o co chodzi. Bo w następnym zdaniu piszesz:




OK, daruję sobie literówki i interpunkcję. Jak przeczytasz, to sama znajdziesz.




Matko, tragiczne. A jakie prawdziwe.




"Nikt nie próbował dać jej sznasy" powinno być: nikt nie próbował dać - kogo, czego - szansy.




A tego nie rozumiem...




Chodzi o "dziatki" (=dzieci po staropolsku)? Nie sądzę. Literóweczka? Musiałam spytać.




"Widzieć, jak mieszkańcy/ludzie się bawią, kłócą..." Dobrze tu wspomnieć o kogo chodzi bo trzeba się domyślać.




Luna była autystyczna? Nie wspominałaś o tym wcześniej... Autyzm to nie sposób zachowania, tylko choroba (w szerokim tego słowa znaczeniu), upośledzenie. Jeżeli chcesz porównać jej zachowanie do zachowania osób chorych na autyzm, należy użyć cudzysłowia.

~~~~~~~~~~~~

Jeszcze jedno mi przyszło do głowy, co do zasad pisowni dialogów.


Jest taka zasada: jeżeli po myślniku pojawia się czasownik (tu: "powiedział") opisujący sposób wyrażenia danej wypowiedzi (odparł, odpowiedział, rzekł, odrzekł, warknął, burknął, krzyknął etc.) na końcu wypowiedzi NIE stawiamy kropki. Czyli powinno być:

Moze być wykrzyknik, znak zapytania.

Jeżeli zdanie po myślniku nie odosi się bezposrednio do sposobu wypowiedzi, piszemy je z dużej litery:


I jeszcze jedno - do wynajdywania literówek mozesz sobie "zatrudnić" betę. Bardzo pomaga

EDIT: I tak się skupiłam na poszukiwaniach błędów, że zapomniałam napisać moje zdanie na temat opowiadania
Podoba mi się. Język ładny, dojrzały, składniowo jest ok. Jesteś trochę niedokładna, ale to wszystko są błędy przez nieuwagę i łatwe do poprawienia. Po napisaniu tekstu radzę odłozyć go i rzeczytać dokładnie następnego dnia, a dopiero potem opublikować. Wyłapiesz wtedy te błędy. Albo zainwestować w betę.
Akcja też fajna, rozwija się. Jestem ciekawa co będzie dalej

pozdrawiam i życzę Weny

Wysłany: Pon 10:47, 24 Mar 2008     Temat postu:


Czekamy na kolejną część

Wysłany: Wto 22:18, 25 Mar 2008     Temat postu:


Literówek jest masa, bo tekst jest sprzed 5 alt, wtedy nawet worda nie miałam.

kolejna część.

Po kilku minutach spaceru trafiły pod bramę. Przeszły przez nią i znalazły się w innym świecie. po lewej stał hotel jeździecki z restauracją, kilka domków i małe boisko. Po prawej ciągnęły się ujeżdżalnie. Mała o wymiarach ujeżdżeniowych, oraz duża. Była tam także karuzela i lonżowniki. Wszystko utrzymane w idealnym stanie. Zaraz za nimi stała duża i mała hala, a do nich dobudowane były 4 stajnie. Za nimi skryty był jeszcze jedne plac i dziesiątki padoków. Natomiast, po lewej stronie był sklep jeździecki, 2 małe hale i 5 stajni, nazywanych potocznie ósemkami, ponieważ każda z nich miała 8 boksów. Kompleks posiadał także zielony i tor roboczy, które biegły wokół trawiastego parkuru z przeszkodami crossowymi o powierzchni 6 ha. Była tam także druga duża hala, oraz trawiaste place otoczone trybunami, które wykorzystywane były tylko podczas konkursów. Ten widok kompletnie przytłoczył Lunę. Było to coś zupełnie innego, niż jej rodzinna stadnina.
Weszły do stajni i dziewczyna poczuła się jak w domu. Dziesiątki koni, gwar głosów, ciepło ich ciał, niespokojne kręcenie się po boksach. Stajnia była przestronna i przewiewna. Promienie słońca oświetlały wpadające drobinki kurzu. Unosił się zapach siana. Duże okna i otwarte górne części drzwi dawały koniom swobodę i sprawiały, że nie czuły się tak samotne. W każdym boksie powieszona była gumowa kulka wypełniona smakołykami. Dzięki niej konie miały zajęcie i nie nudziły się w boksie. Zapobiegało to narowom. Stajnia pomalowana była na jasny odcień zieleni, także robiła miłe wrażenie i odprężała. Nikt nie wiedział czy taki kolor podoba się koniom, jednak sądząc, po tym, że było im w stajni bardzo dobrze, nie miały nic przeciwko temu kolorowi. Wszystko w tym budynku było estetyczne i pasowało do siebie. Luna uważała, że ktoś kto to tworzył lekko przesadził. Jej rodzice też zapewniali koniom komfort, ale woleli je wypuścić na padok, niż malować ich boksy na zielono. Kwestia priorytetu. Rozejrzały się i podeszły do chłopaka siodłającego konie.
-Hej Mat, gdzie jest Mark?- spytała Meg.
-W szatni, przebiera się.
-Luna, to jest Mat. Mat, to jest Luna- przedstawiła ich sobie.
-Hej- powiedziała dziewczyna i poszła za Meg do szatni.
Max zupełnie nie przejmował się końmi. Otworzyły drzwi i weszły do szatni. Była duża i wygodna. Na środku stała kanapa i mały stolik, a na parapecie czajnik elektryczny i szklanki. Przy ścianie stał rzędy ogromnych szafek, a każda opatrzona imieniem i nazwiskiem.
-O cześć!- powiedział Mark zakładając bluzę.
-Cześć miśku- Meg pocałowała go w policzek.
-To jest Luna, moja przyjaciółka. Bardzo lubi konie.
-Cześć- powiedziała nieśmiało dziewczyna.
-Hejka. Za chwilę mam trening, a Mat pewnie jeszcze nie osiodłał Toniego- wściekł się Mark.
-Jak przechodziłyśmy to przypinał wytok, więc wszystko powinno być gotowe- powiedziała cicho Niebieskooka.
-Wielka znawczyni się znalazła. Dobrze, że przynajmniej wiesz co to wytok- odciął się i wyszedł z szatni.
-Czemu on jest wściekły? Czy zrobiłam coś źle?
-On zawsze jest taki, ciągle gdzieś się spieszy, ale dla mnie jest naprawdę miły.
-Aha. Super- zdobyła się na uśmiech.
Poszły za nimi na plac. Jeździło tam tylko kilka osób. Meg zgrabnie usiadła na ławce, a Luna i Mat wpakowali się na barierkę. Chłopak jeździł świetnie, ale w jego ruchach czuć było porywczość i złość, ale nikt nie był idealny i Luna doskonale o tym wiedziała. Mark zaczął skakać. Cokolwiek by o nim nie mówić, w siodle trzymał się doskonale. Skakał naprawdę wysokie przeszkody, ale widać było, że koń i jeździec mieli większe wątpliwości.
-UWAGA!!! NA BOK!!! Koń się zerwał- krzyczał jakiś chłopak.
Z oddali dochodził tętent kopyt. Chwilę po tym galopował na nich przerażony koń. Luna skoczyła prosto przed niego. Ktoś chciał ją odciągnąć, ale wyrwała mu się. Dziewczyna zaczęła gwizdać prostą melodię. Zdezorientowany koń stanął i wpatrywał się w nią, a ona podeszła do niego i złapała wodze. Wyciągnęła rękę i dotknęła gwiazdki na jego czole. Koń ciągle drżał, ale stał już spokojnie.
-Co ty wyrabiasz? Czyś ty postradała zmysły? Przecież on mógł cię zabić!- wrzasnął chłopak podbiegając do niej.
-Prędzej sam umarłby za strachu. Czy nie widzisz jak bardzo jest przerażony? O mało nie wyzionął ducha- powiedziała Luna i dmuchnęła konikowi w chrapy. Kasztan już zupełnie wyzbył się strachu i zaczął przeszukiwać jej kieszenie w celu znalezienia przysmaków.
-Nie mów do mnie takim tonem! Nigdy wcześniej cię tu nie widziałem. Nie wiesz, że nie wolno dotykać cudzych koni?- krzyknął, gdy dziewczyna wyjęła z kieszeni kawałek marchewki i dała koniu.
-Jasne, bo, co, mogą się zerwać?- Oddała mu wodzę i podniosła smycz Maxa, który od początku całego zajścia stał wiernie przy jej nodze. Kasztan widząc, ze dziewczyna odchodzi chciał iść za nią, lecz gdy poczuł mocne szarpnięcie, tylko żałośnie zarżał.
-Alan, nie odzywaj się łajzo. Powinieneś jej podziękować, ale tylko umiesz kłapać zębami - zgasił go Mark.
Luna odwróciła się i spiesznym krokiem ruszyła w stronę bramy. Meg pobiegła za nią.
-Co ty robisz?- spytała dopadając ją.
-Nie będę się tu wpraszać. Nikt mi łaski nie robi.
-Ale nie przejmuj się tak Alanem. On już taki jest. Uważa, że to wszystko, to jego własność. Nawet sobie nim głowy nie zawracaj!
-Nie będę się wpraszać- powtórzyła z naciskiem.
Meg widziała, że nie ma szans, żeby przekonać przyjaciółkę. W milczeniu ruszyły do domu.
Od tego czasu nie rozmawiały o koniach. Luna miała bardzo silne poczucie honoru. Ona nie była osobą, która pchała się gdzieś na siłę. Jak nie, to nie. Łaski bez. Niemniej jednak bardzo brakowało jej koni.
Każdy dzień podobny był do poprzedniego. Niebieskooka zatraciła się w monotonii. Znalazła w niej sposób na życie. Prawie cały wolny czas spędzała na nauce. Nie było to tylko odrabianie lekcji i nauka do sprawdzianów. To byłoby zbyt proste. Ona pragnęła czegoś więcej. Chodziła na zajęcia dodatkowe, wypożyczała książki, oglądała kanały edukacyjne. W szkole nie miała sobie równych, ale nie o to jej chodziło. Cały czas czuła tęsknotę za domem, końmi. Taką przerażającą pustkę w sercu i umyśle. Jakby ktoś wdarł się do jej świata i zabrał z niego coś, bez czego nie można żyć. Jak słońce, niebo lub wiatr. Wtedy, cała reszta traci sens, nic nie jest takie samo. Nie ma radości i szczęścia. Luna już nawet nie pamiętała tych uczuć. Po prostu nie potrafiła się cieszyć z otaczającego świata. Meg próbowała coś z tym zrobić. Poddawała się jednak widząc, że jej wysiłki kwitowane były przez przyjaciółkę chłodnym uśmiechem.

Wysłany: Wto 22:28, 25 Mar 2008     Temat postu:



Jak sprzed 5 lat, to zamierzasz tych błędów wogóle nie poprawiać?

Nie bierzesz pod uwagę moich uwag? To po jakiego grzyba ja się produkuję?

Wysłany: Czw 8:52, 27 Mar 2008     Temat postu:


Oczywiście, że zamierzam, treść też się zmieni, aczkolwiek nie teraz, gdyż planuję najpierw ją napisać, a potem bawić się w poprawianie, gdyż, ponieważ, ale dlatego, że nigdy bym jej nie skończyła, gdybym ciągle ją poprawiała. to chyba logiczne. zwłaszcza, że Luna nie doszła jeszcze nawet do połowy, choć jest już tego z 50 stron pisanych 9.

Za sugestie dziękuję i na pewno je uwzględnię, ale nie w tej chwili.

Wysłany: Pią 0:43, 04 Kwi 2008     Temat postu:


Uuu...strzyga... ale dostanę hmm...ciężko napisać "rękopis" w tej sytuacji, ale... no wiesz...pierwszą wresję - taką "nieksiążkową"?

Wysłany: Pią 14:34, 04 Kwi 2008     Temat postu:


Wybacz Strzyga, ale sądziłam że będziesz poprawiać od razu błędy w kolejnych odcinkach. Nie jest to troszeczkę bez sensu? No, ale dobra, jak chcesz.

Co do nowego odcinka - błędy te same co wcześniej więc nie wymieniam. Z innych - czy istnieje angielskie (wnioskuje że miejscem akcji jest Anglia) występuje imię Mat? Nie powinno być Matt?

NikNok - jestem chyba trochę zacofana, ale nie zrozumiałam twojego postu Błagam, oświeć mnie

Wysłany: Pią 20:59, 04 Kwi 2008     Temat postu:


NIk Niok- wiesz z tego chyba nigdy nie powstanie książka, choć moje stałe czytelniczki molestują mnie, żebym jak skończę pojechała do drukarni i drukneła im parę sztuk

Moniqa- pfff wiesz, tego jest 48 stron pisanych 9. kupa tekstu jakby nie było... pomijając fakt, że bardzo ciężko jest mi zabrać sie nawet za przepisywanie tego z zeszytu, wiec poprawianie to już dla mnie w ogóle jakiś kosmos. ale Twoje uwagi nie znikną i na pewno wezmę je pod uwagę, będzie mi łatwiej.

Akcja dzieje się nie wiadomo gdzie w sumie

Wysłany: Sob 23:17, 05 Kwi 2008     Temat postu:


Acha - czyli bierzemy dowolnośc imion? Ok, jest Mat

Czemu ma nie powstac książka? Mozesz spróbowac wysłac do jakiegoś wydawnictwa. A nóż widelec...

Wysłany: Nie 17:21, 06 Kwi 2008     Temat postu:


Moniqa - ze Strzygą znamy się z innego forum jeszcze, czasem możemy mieć pewien odchył i "zaciągnięcia" z tamtego. Ogólnie ja się upieram przy pierwszej, nieoficjalnej wydrukowanej wersji dla mnie. Z autografem

Co do imion - sposób zapisywania tego nazw własnych może się różnić w różnych miejscach na świecie. Nawet jeśli rzecz dzieje się w Anglii, to imię może być zapisywane inaczej. Zwłaszcza, że może być również pseudonimem co już w ogóle zmienia postać rzeczy

Wysłany: Nie 21:32, 06 Kwi 2008     Temat postu:


Miniqa- bo jestem realistką. miliony lepszych rzeczy lądują w koszu w wydawnictwach . nie ma co się łudzić